সুখ
প্ৰশ্নাৱলীঃ
ভাব- বিষয়কঃ
১। চমু উত্তৰ দিয়া।
ক) মানুহৰ সুখ দুখৰ আচল কথা কি?
মানুহৰ সুখ দুখৰ আচল কথা হ'ল মন
খ) কেনে ধৰণৰ ভাবে মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে
উত্তৰঃ 'মই' বা 'মোৰ' ভাবে মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে ।
গ) নি:স্বাৰ্থৰ বাট কেনেকুৱা ?
উত্তৰঃ নি:স্বাৰ্থৰ বাট সেন্দুৰীয়া
ঘ) কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাক কিয় ভাঙনি কোঁৱৰ বুলি কোৱা হয় ?
উত্তৰঃ আগৰৱালাই কেইবাটাও ইংৰাজী কবিতা অসমীয়ালৈ সুৱলাকৈ ভাঙনি কৰে ।সেইবাবে তেওঁক ভাঙনি কোঁৱৰ বুলি কোৱা হয় ।
ঙ) কাক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে ?
উত্তৰঃ পৰক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে
চ) কবিৰ মতে প্ৰকৃত সুখ কেনেকৈ পাব পাৰি ?
উত্তৰঃ কবিৰ মতে প্ৰকৃত সুখ পোৱাৰ উপায় নিজৰ হাততে থাকে। আনৰ দুখত দুখী আৰু আনৰ সুখত সুখী হ'ব জানিলে প্ৰকৃত সুখ পোৱা যায়। নিজৰ স্বাৰ্থ ত্যাগ কৰি আনৰ হিতৰ হকে কাম কৰিলে প্ৰকৃত সুখ পাব পাৰি।
২। কবিতাটোৰ মূল কথাখিনি নিজৰ ভাষাত লিখা
উত্তৰঃ কবি আনন্দচন্দ্ৰ আগৰৱালা দেবে সুখ নামৰ কবিতাটোত এই পৃথিৱীত জীৱশ্ৰেষ্ঠ মানুহে কেনেদৰে সুখ সুখ বুলি হাবাথুৰি খাই ফুৰে অথচ সুখৰ মুখ দেখা নাপাই সেই কথাটোকে প্ৰতিফলিত কৰি তুলিছে । মানুহে সুখ সুখ বুলি গোটেই জীৱনটো সুখৰেই সন্ধানত বলিয়াৰ দৰে ব্যস্ত থাকে। কিন্তু হাতৰ মুঠিতেই থকা সুখৰ সন্ধান উলিওৱাত তেওঁলোক ব্যৰ্থ হয়। সেইবাবে কবিয়ে কৈছে যে যিসকলে নিজৰ ন্যস্ত স্বাৰ্থক বলিদান দি আনৰ হকে চিন্তা কৰিব পাৰে তেওঁলোকৰ পিছে পিছে সুখ ঘূৰি ফুৰে। তেনেলোকৰ বাবে এই পৃথিৱী হৈছে পৰম সুখৰ ঠাই। যিসকল লোকে আনৰ সুখত সুখী হব পাৰে, আনৰ হাঁহিত নিজকে বিলীন কৰি দিব পাৰে তেনে লোকে সদায় সুখী হব পাৰে।আনকি আনৰ দুখত কান্দিব জনা মানুহে কান্দোনতো সুখ বিচাৰি পায় বুলি কবিয়ে কৈছে। কবিয়ে কৈছে যে এই পৃথিৱীত বাস কৰা সকলো মানুহেই আমাৰ আপোন, সকলো নৰ- নাৰীয়েই এজন পৰম পিতাৰেই সন্তান বুলি কবিয়ে কৈছে। সেইবাবে কবিয়ে গাই- গোটা পেটে ভঁৰাল অৰ্থাত কেৱল নিজৰ পেটটোৰ চিন্তা নকৰি লোকৰ দুখলৈ মন দিব কৈছে। মানুহৰ সেৱা আৰু মানুহৰ পূজাক মুখ্য ব্ৰত হিচাপে গ্ৰহণ কৰিলে আমি সুখী হব পাৰিম বুলি কবিয়ে কৈছে। কবিতাটোৰ জৰিয়তে কবিয়ে পুনৰ কৈছে যে মই মই বুলি কেৱল আমি মোহ - মায়াৰ জালত বন্দী হৈ থাকিব নালাগে। এই মই, মই বা সকলোখিনি কেৱল মোৰ এনে ধৰণৰ মনোভাৱে মানুহক তললৈ হে নিয়ে। সেইবাবে আমি মনটোক থিৰ কৰি ৰাখি ত্যাগৰ যোগেদি সন্তোষ লাভ কৰিবলৈ শিকিব লাগে। সুখ আৰু দুখৰ একমাত্ৰ কাৰণ হৈছে আমাৰ মনটো, সেইবাবে যিমান পাৰো আমি মনক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ শিকিব লাগে। স্বাৰ্থৰ বাটত কেৱল দুখৰ কাঁইট আৰু হূল পোতা থাকে বুলি কবিয়ে কৈছে তাৰ বিপৰীতে নিঃস্বার্থৰ বাট হৈছে সেন্দুৰীয়া আলি আৰু এই বাটত কুসুম ফুলে। সেইবাবে আমি যিমান পাৰো নিঃস্বাৰ্থভাবে লোকৰ হিত সাধনত মন দিব লাগে। এই পৃথিৱীৰ সকলো মানুহকেই আমি নিজৰ ভাই ভনী বুলি নিঃস্বাৰ্থ মৰম যাচিব পাৰিলে এই বিশ্ব প্ৰেম তথা সুখেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ পৰিব বুলি কবিয়ে কবিতাটোত উল্লেখ কৰিছে ।
এয়েই কবিতাটোৰ মূলভাব ।
৩। ব্যাখ্যা কৰাঃ
ক) অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয়
আমাৰ জীৱন ভাই
লোকৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে
সংসাৰ সুখৰ ঠাই
উক্ত কথাফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি ' সাহিত্য চয়নিকা' (নতুন)ৰ অন্তৰ্গত আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত 'সুখ' নামৰ পাঠটোৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে ।
মানুহে সুখ কেনেদৰে আহৰণ কৰিব পাৰে সেই প্ৰসংগতে উক্ত কথাফাঁকিৰ ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে ।।
কবিয়ে 'সুখ ' নামৰ কবিতাটোত ব্যক্ত কৰিছে যে মানুহে কেৱল নিজৰ কথাকেই চিন্তা কৰিব নালাগে। আমাৰ এই বহুমূলীয়া জীৱন কেৱল নিজৰ বাবেই নহয় তাৰ পৰিবৰ্তে লোকৰ কামত লগাব পাৰিলেহে মানৱ জীৱন সাৰ্থক হব। সেয়েহে মানুহে যিমানেই আনৰ বাবে চিন্তা কৰিব পাৰে বা আনৰ হিতসাধন কৰিব পাৰে সিমানেই সংসাৰখন তেওঁৰ বাবে সুখময় হৈ পৰে।
খ) গাই- গোটা পেটে ভঁৰাল নহবা
লোকৰ দুখলৈ চোৱা
মানুহৰ সেৱা মানুহৰ পূজা
পৱিত্ৰ বৰত লোৱা
উক্ত কথাফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি 'সাহিত্য চয়নিকা' (নতুন)ৰ অন্তৰ্গত আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালা দেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত 'সুখ' নামৰ কবিতাটোৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে।
মানুহ যে স্বাৰ্থপৰ হ'ব নালাগে সেই প্ৰসংগতে উক্ত কবিতাফাঁকিৰ অৱতাৰণা কৰা হৈছে।
কবিয়ে মানুহক গাই-গোটা পেটে ভঁৰাল অৰ্থাৎ স্বাৰ্থপৰ নহৈ দেশ তথা দহৰ হিতাৰ্থে চিন্তা কৰিবলৈ কৈছে। মানুহে সকলো সময়তে কেৱল নিজৰ কথা নাভাবি লোকৰ সুখ- দুখলৈও ধ্যান দিয়া উচিত। লোকৰ দুখ বুজি সাধ্যনুসাৰে সহায় কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰা উচিত। কেৱল নিজৰ পেটটো কেনেদৰে ভৰাই ৰাখিব পাৰি তাৰে চিন্তা নকৰি আনৰ অৱস্থাৰ কথা ভাবিবলৈও আমি যত্ন কৰিব লাগে। মানৱ পূজনৰ দৰে পূণ্যৰ কাম আন একো নাই। গতিকে আমি এনে পৱিত্ৰ কামৰ দ্বাৰা বৰ লাভ কৰিব পাৰো বুলি কবিয়ে কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে উল্লেখ কৰিছে।
গ) স্বাৰ্থৰ বাটত .... সুগন্ধি কুসুম ফুলে ।
ওপৰোক্ত কবিতা ফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি ' সাহিত্য চয়নিকা' (নতুন)ৰ অন্তৰ্গত 'সুখ' নামৰ কবিতাটোৰ পৰা তুলি দিয়া হৈছে।
স্বাৰ্থপৰ মানুহে যে জীৱনত পদে পদে দুখ পাবলগীয়া হয় সেই প্ৰসংগতে উক্ত কবিতাফাঁকিৰ অৱতাৰণা কৰা হৈছে।
স্বাৰ্থপৰ হৈ মানুহে ক্ষণিকৰ বাবে সুখ লভিলেও সেই সুখ চিৰস্থায়ী নহয়। আনক দুখ কষ্ট দি কেৱল নিজৰ ভাল সাধন কৰিবলৈ যত্ন কৰা মানুহ জীৱনত কেতিয়াও সুখী হব নোৱাৰে। তেনেকুৱা মানুহৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো খোজত হূল অথবা কাঁইট পুতি থোৱা থাকে বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে। অন্যহাতে নিঃস্বাৰ্থ ভাবে জীৱন কটোৱা বা মানৱ সেৱা কৰা ব্যক্তি সকলৰ জীৱনৰ পথ খুব মসৃণ হয়, সেন্দুৰীয়া আলিদিয়েই তেওঁলোকৰ জীৱন আগুৱাই গৈ থাকে বুলি কবিয়ে উল্লেখ কৰিছে।
ভাষা বিষয়কঃ
১। আপোন - পৰ
দুখ- সুখ
স্বাৰ্থ- নিঃস্বাৰ্থ
অভাৱ- উভৈনদী
সন্তোষ- বেজাৰ
হাঁহি- কান্দোন
২। সামৰথ - সামৰ্থ্য
ধৰম- ধৰ্ম
কৰম - কৰ্ম
বিৰিখ- বৃক্ষ
যতন - যত্ন
মুকুতি - মুক্তি
